6 oktober (Terug naar Nederland)

(Laatste ochtend)

Vrijdag 6 oktober
Het wekkertje gaat om half 8 en wanneer ik de gordijnen opendoe, zie ik dat het REGENT.
Ongelooflijk, gisteren zaten we nog heerlijk in de zon en nu dit. Het maakt het wel wat makkelijker om weg te gaan.
We ontbijten vandaag in het Clarion Hotel. Dat is het voordeel van dit hotel, voor je ontbijt hoef je de deur niet uit. Zeker op de vertrekdag is dat een groot voordeel. We nemen allebei eieren met toast, daar krijg je automatisch hash brownies bij (de rósti dus) die ik maar laat liggen. Na het ontbijt pakken we onze koffers en rijden we voor het laatst met onze Toyota Highlander naar Seattle Airport. Het inleveren van de auto gaat veel makkelijker dan we verwachten. We zetten hem achter een stel andere huurauto’s, pakken onze bagage en dat was het dan. Geen uitvoerige controle, geen vragen en als wij met onze koffers weglopen, zie ik de auto ook al verdwijnen. Op weg naar een hoognodige wasbeurt.
Het inchecken gaat heel wat moeilijker. Je moet n.l. je bagage apart inchecken en dat wisten wij niet. Het gevolg is dat we never nooit niet aan de beurt komen want alles gaat hier op naam. Gelukkig komt een juffrouw ons helpen en je ziet haar denken, wat een sufferds. Het zij zo. Als onze naam afgeroepen wordt en de koffers op de band gaan, blijkt dat één koffer te zwaar is. De meneer achter de balie biedt ons de mogelijkheid om bagage over te pakken in een lichtere koffer maar daar hebben we echt geen zin in. We betalen dus gewoon $ 25.
Als alle bagage echt is ingecheckt, gaan we eerst maar eens een beker koffie drinken en dan begint het wachten. We bellen nog even naar huis en ik koop nog een tijdschrift en dan gaan we boarden. Iedereen moet zijn schoenen uitdoen en op de band zetten (je zal maar zweetvoeten hebben) ook jassen en laptops moeten op de band. Gelukkig begint er niks te piepen en “mogen” we mee naar Nederland. Om kwart over 12 gaan we het vliegtuig in. Het goede nieuws is dat we naast elkaar bij het raam zitten, het slechte nieuws is dat we net tegenover de toiletten zitten, weinig rust dus. Om kwart over 1 zouden we gaan vertrekken maar helaas er is iets niet helemaal in orde met een of ander computerscherm. Het vliegtuig gaat dus eerst naar de technische controle maar het probleempje is, volgens de piloot zó verholpen. Al met al duurt het dus een uur. Vóór we echt in de lucht zijn, hebben we al 2 uur in het vliegtuig gezeten. Maar goed we vertrekken en Seattle is zó bewolkt dat we helemaal niks zien van de omgeving. Helaas.
De vlucht verloopt goed. De verzorging is prima in orde. Helaas gaan er erg veel mensen naar het toilet dus van slapen komt helemaal niks want de deur van het toilet gaat niet bepaald geruisloos open en dicht. Maar met puzzelboekjes, tijdschriften en films kijken komen we de tijd goed door. Af en toe is er wat turbulentie maar dat geeft even afwisseling.
We hebben een stevige rugwind want we komen maar een half uur te laat op Schiphol aan terwijl we een uur te laat zijn vertrokken. Ook in Nederland regent het en het is behoorlijk fris. We hebben onze koffers erg snel en ook de douane doet niet moeilijk (het is ook nog erg vroeg) zodat we zó door kunnen lopen. In eerste instantie zien we niemand die op ons staat te wachten want ook Marlies en Bertil zijn verrast dat we er al zo snel zijn. Na een poosje wachten komen ze aangelopen en volgt er een uitgebreide omhelzing.
Dan gaan we eerst koffie drinken, daar zijn we allemaal aan toe. Tussen neus en lippen door horen we dat er lekkage is en dat de wasmachine het heeft begeven. Welkom in Nederland!
Ik kan me er niet naar om maken; het zal allemaal wel. We proppen onszelf en de bagage in onze Peugeot 206 (dat is wennen, zo klein) en rijden naar huis. Het normale leven gaat weer beginnen. Helaas.

5 oktober (Seattle)

Pike Public Market Center

Donderdag 5 oktober
Vandaag gaan we naar downtown Seattle. We verwachten dat we toch wel wat problemen krijgen met het rijden in het centrum maar het gaat allemaal van een leien dakje. We vinden een parkeergarage vlak bij Pike Market, alleen zijn we $ 20 kwijt aan parkeergeld, maar ja het is vakantie dus we doen er niet moeilijk over. Eerst gaan we een beker koffie halen die we lekker op een terrasje opdrinken. Het is heerlijk weer en de zon schijnt lekker.
Pike Market is een belevenis. Het is een doolhof van allerlei kleine winkeltjes en stalletjes waar ze van alles en nog wat verkopen. Je ziet er de meest vreemde types rondlopen. Veel mensen met zelfgemaakte spullen zoals tassen, sieraden, schilderijen,jam, honing en noem maar op. We vinden het helemaal geweldig m.n. de visafdeling. Ze verkopen allerlei soorten vis van reusachtige zalmen tot dungeness crab. Ze gooien echt met gigantische vissen naar elkaar en ze vangen ze ook echt allemaal. Het is een echte show waar we met veel plezier naar kijken. We lopen hier zo’n 2 uur rond en we kijken onze ogen uit.
Daarna gaan we naar de Waterfront. Hier staan allemaal banken en picknicktafels en er is een grasveld waar mensen lekker liggen te zonnen. Er ligt er zelfs één in z’n zwembroek! Wel een beetje koud. Het is hier zo relaxed en we gaan hier lekker lunchen. We kijken uit over het water en we vermaken ons met het kijken naar de mensen om ons heen.
Na de lunch besluiten we om naar het zeeaquarium te gaan. Dat is vlakbij en het schijnt erg mooi te zijn. Nou, dat is het ook. Er is een gigantische koepel waar allerlei soorten vissen zwemmen. Een verzorger in duikpak voert de vissen en een ander vertelt erover. Er zijn zalmen, haaien, zee otters, zeeleeuwen,strandvogels, teveel om op te noemen.
Er is een afdeling met tidepools waar je zeesterren kunt aaien en waar je precies kunt zien hoe de Pacific er onder water uitziet. Heel mooi is ook de buis waar kwallen doorheen zwemmen en waar het licht wisselt van wit naar roze naar blauw en groen. De afdeling met de koraalvissen is weer heel anders. Hier zie je vissen die de meest mooie kleuren hebben. Kortom het is een goede keus geweest om hier naar toe te gaan. We vermaken ons prima.
We gaan weer even terug naar the Waterfront om bij te komen en vervolgens duiken we nog een keer Pike Market in .Het blijft geweldig om hier nogmaals doorheen te lopen. We kopen vervolgens een broodje bij Subways. Daar kun je zelf uitzoeken wat je allemaal op je broodje wilt. Met de broodjes in een stuk papier gerold en vervolgens in een plastic zak, lopen we maar weer terug naar the Waterfront want dat blijft een gezellige plek om even te zitten.
We kijken nog maar een keer naar de skyline van Seattle, ook heel imposant, en gaan dan terug naar de auto. Inmiddels is het bij vijven, dus het is weer spitsuur. Het lukt ons meteen de eerste keer om op de autosnelweg te komen waar het natuurlijk weer gigantisch druk is.
Toch kunnen we door blijven rijden al gaat het niet echt snel. Bij ons hotel aangekomen, is de stop vervangen en doet alles het weer. We kunnen dus zelf koffie zetten maar die valt een beetje slap uit. We pakken de laatste aankopen in en dan zitten onze koffer en tassen aardig vol. Dan gaan we lekker relaxen want morgen wordt een lange,lange dag. Dan vliegen we helaas weer terug naar Nederland en zit onze vakantie erop.

4 oktober (Onderweg naar Seattle)

Seattle downtown

Woensdag 4 oktober
Nadat we een lekkere beker koffie hebben gedronken bij Starbucks gaan we op weg naar Seattle, het eindpunt van onze reis. We besluiten om in één ruk door te rijden. Natuurlijk stoppen we wel voor de lunch maar het lukt ons niet om een rustig plekje te vinden. Het wordt dus een plastic bankje bij een tankstation aan een drukke weg. Welkom terug in het stadsleven.
Dat merken we helemaal als we in de buurt van Seattle komen. Links, rechts, voor, achter, overal waar we kijken zien we auto’s. In 5 minuten zien we meer auto’s dan in de afgelopen 5 weken. Gelukkig rijdt alles in onze richting door. Aan de andere kant zit het vast omdat er een ongeluk is gebeurd. Op een gegeven moment is de snelweg 10 rijbanen breed. 5 de éne kant op en 5 de andere kant op.
We gaan, omdat we mooi op tijd zijn, naar een outletcentrum, zo’n half uur rijden vanaf Seattle downtown. Heerlijk een middag shoppen, dat heb ik een tijd lang niet gedaan. We gaan winkel in, winkel uit en we doen een paar goede aankopen. Dan gaan we weer terug en we storten ons dus wederom in het verkeer.
Het is inmiddels spitsuur want iedereen is klaar met z’n werk en moet dus de stad uit. Bij elke op- en afrit zit het helemaal vast. Het is anders wel een georganiseerde chaos want iedereen blijft keurig in z’n eigen baan en laat ook andere auto’s er tussen. Maar het duizelt me van al die auto’s die overal vandaan lijken te komen. Gelukkig kunnen wij doorrijden al blijft het wel goed uitkijken.
Als we eindelijk bij ons hotel komen, krijgen we een kamer net naast de kamer die we 5 weken gelden hadden. Grappig is dat. Ik pak alles uit en gooi het allemaal op bed. Het is één gigantische puinzooi maar we moeten de hele boel herverdelen i.v.m. de terugreis. We besluiten om eerst te gaan eten. Het hotel heeft gelukkig een restaurant zodat we niet meer de deur uit hoeven. Als we terugkomen op de kamer en Jan het licht wil aandoen, knapt eerst de lamp van de badkamer. Vervolgens doet de afzuiger het niet meer en ook het koffiezetapparaat en de föhn houden er spontaan mee op. We gaan naar de balie maar daar blijkt dat de monteur net naar huis is. Ze bieden ons wel een andere kamer aan maar die is op de 1e verdieping en bovendien moeten we dan de hele handel weer inpakken en verslepen. We besluiten om maar te blijven zitten waar we zitten en dan maar in het donker naar de wc te gaan en te douchen. Uiteraard is de badkamer net in het donkerste gedeelte van de kamer.
Het is wel weer typisch iets voor ons ! Nadat we alles in hebben gepakt maken we even plannen voor morgen. Dan gaan we lekker slapen.

3 oktober (Dungeness Wildlife Refugee)

Dungeness Wildlife Refugee

Dinsdag 3 oktober
Omdat we nog wat kaarten willen kopen (o.a. van de bald eagle) en een pet gaan we nogmaals naar het visitorcentre in Port Angeles. Tenminste dat is de bedoeling. Helaas is het gesloten. Dat krijg je als je in oktober op vakantie bent. We hebben besloten om vandaag niet naar Olympic NP te gaan maar naar de Dungeness National Wildlife Refugee.
Dat is een landtong die ongeveer 6 mijl doorloopt in de Strait of Juan de Fuca, de smalle zeestrook tussen Amerika en Canada. Deze landtong zorgt ervoor dat er een rustige baai ontstaat waar heel veel soorten vogels te vinden zijn. Ook rusten hier veel vogels uit tijdens de vogeltrek in de lente en in de herfst. Bij de ingang van het gebied krijgen we een heleboel informatie van een vrijwilligster die uiteraard veel weet van de omgeving. Daarna gaan we op pad. Via een wandelingetje van 0,8 km door het bos komen we bij een tweetal uitkijkpunten. Vanaf hier heb je een geweldig overzicht over de landtong. Er staan ook verrekijkers en m.b.v. deze kijkers kunnen we de vuurtoren zien die zo’n 5 mijl verderop staat. Een aantal jaren geleden stond hij aan het eind van de landtong maar inmiddels is er grond bijgekomen zodat hij nu niet meer echt aan het eind staat.
Vanaf de uitkijkpunten loopt er een pad steil naar beneden naar het strand. Je kunt dan helemaal over de smalle landtong naar de vuurtoren lopen. Helaas moet je via dezelfde weg terug en dat betekent dat we de hele dag kwijt zijn. Bovendien moet je rekening houden met de getijden. We lopen wel een heel stuk de landtong op. De zon schijnt en dat maakt het heel aangenaam om te lopen. Op een gegeven moment komen we een gigantisch boomskelet tegen, een uitgelezen plek om lekker op te zitten en te lunchen. We zitten hier zeker een uur te kijken. We herkennen niet veel vogels maar elke vogel heeft zijn eigenaardigheid. Zo is er een soort dat helemaal onder water verdwijnt en na zeker een minuut op een heel andere plek weer opduikt. Ook zijn er een heleboel hele kleine vogeltjes die heel erg snel heen en weer lopen, een soort adhd vogeltjes zeg maar. Kortom we genieten van de oceaan en de zon en alles om ons heen. We zijn hier echt helemaal alleen en dat maakt het helemaal bijzonder. Als we terugkomen bij de ingang staat er inmiddels een andere vrijwilliger waar we ook weer een heel gesprek mee hebben. Hij zoekt nog een aantal namen van vogels voor ons op en we krijgen een mooie poster mee met nog meer vogels erop. We vertellen hem dat we of naar Sequim willen gaan of naar Port Townsend. Hij raadt ons de laatste plaats aan en dat is inderdaad een goede keuze. Port Townsend heeft een hele mooie hoofdstraat met allemaal oude gebouwen. Alsof de tijd heeft stilgestaan. We eten wat in de Nifty Fifty, een tent helemaal in de stijl van de fifties. Bijna alles wat er staat is authentiek .Veel mintgroen en hardrose skai barkrukken, een jukebox en een oude candy automaat. Heel bijzonder en voor mensen die er van houden een absolute must. We winkelen nog wat, zelfs dat is hier mogelijk en daarna rijden we voldaan terug . We doen nog even wat boodschappen in de Safeway Supermarkt voor we naar ons motel in Port Angeles gaan. Zo langzamerhand zijn we toch al wat bezig met onze terugreis. We hebben onze vluchtgegevens vast gecheckt en we staan inderdaad op de lijst. Morgen gaan we naar Seattle en dan zit onze reis er bijna op. Helaas.

2 oktober (Hurricane Ridge)

Uitzicht vanuit Hurricane Ridge (Mt. Olympus)

Maandag 2 oktober
Vandaag na het ontbijt gaan we eerst naar het Visitors centre van het Olympic NP hier in Port Angeles. We kijken daar wat rond en hebben een leuk gesprek met een mevrouw over het verschil tussen een elk en een deer. Ze blijken alle twee tot dezelfde familie te behoren alleen is de elk veel groter. De Roosevelt elk komt alleen in Olympic voor. Na deze wijze les gaan we op weg naar Hurricane Ridge. Dat ligt echt hoog en we vrezen voor het weer. Bovengekomen blijkt het gelukkig heel hard mee te vallen. Het is bijna helemaal helder maar wel koud. Het uitzicht is adembenemend . Je kunt alle bergtoppen en ook de gletschers goed zien. Nadat we met dit prachtige uitzicht gelunched hebben, maken we een korte wandeling. We zien een hert dat zich absoluut niet aan ons stoort en rustig doorgaat met eten. Het is een fantastisch gezicht en even later zien we twee andere herten. Na een poosje verdwijnen ze weer in het struikgewas. Het is elke keer weer een verrassing om dieren te zien en het ongewone voor ons is dat de dieren niet bij elke beweging verdwijnen. Daar zien we nog een staaltje van op de parkeerplaats. Een hele familie herten staat rustig aan de kant van de weg te snuffelen en ze kijken niet op of om. Ze staan er zeker 10 minuten en hebben maling aan de auto’s die voorbij rijden. Omdat het koud is en het ook harder begint te waaien, besluiten we om met de auto een gravelweg naar Obstruction Point te volgen. De weg is aardig smal en gelukkig komen we maar één tegenligger tegen. We gaan hoger en hoger, de uitzichten worden steeds fraaier en uiteindelijk belanden we op een kleine parkeerplaats waar de echte hikers naar toe gaan. De trails hier gaan steil omhoog en de wandelpaadjes zijn akelig smal. We lopen een heel klein stukje maar de wind is hier echt koud en we pretenderen absoluut niet dat we echte hikers zijn, dus gaan we maar weer terug. Als we naar beneden rijden, gaan we door echte mistflarden en we zijn dan ook blij als we weer veilig op de asfaltweg zijn beland. Al met al was het een spectaculaire route met waanzinnige uitzichten. De lucht trekt nu aardig dicht en we besluiten om terug te rijden naar Port Angeles. Op onze motelkamer rusten we even uit en daarna gaan we eten. Verse heilbot, vandaag gevangen en nu op ons bord. Heerlijk, zeker na al die hamburgers die we de laatste tijd gegeten hebben. We maken nog een wandelingetje langs de haven maar het wordt al aardig donker en we gaan door de winkelstraat terug naar ons motel. Daar aangekomen hebben we een heel gesprek met een Amerikaan die al ik weet niet hoeveel reizen heeft gemaakt. Heel leuk om te horen. Hij is ook in Nederland geweest. Bijna alle Amerikanen waar we mee praten, zijn of in Nederland geweest of zijn op de één of andere manier afstammelingen van Nederlanders of Europeanen. Maar Ermelo kennen ze geen van allen. Na dit gesprek gaan we naar onze kamer om daar verder de avond door te brengen.

1 oktober (Sol Duc)

Brug bij Sol Duc Falls

Zondag 1 oktober
Vanmorgen de wekker niet gehoord (mijn oor zit dicht) en pas om kwart voor 9 wakker geworden. Toch eerst maar weer een uitgebreid ontbijtje en een kopje koffie. Daarna zijn we vertrokken uit wereldstad Sekiu. Vandaag gaan we naar Sol Duc Hot Springs, dat is niet zo ver rijden. Als we er zijn valt het ons toch wat tegen. We hadden het idee bij hete bronnen dat het in een natuurlijke omgeving was, zeg maar een paar gaten in de grond en daar gezellig met z’n allen inzitten. Nou, vergeet het maar, het zijn gewoon 3 piepkleine bubbelbadjes, ook nog eens in zwembadblauw. Als je hierin wilt zitten, iets anders is niet mogelijk, moet je $ 10 p.p. betalen. Nou, mooi niet !
We besluiten een kleine trail te gaan doen, de Sol Duc Falls Trail. We komen uit bij een waterval. Hij is erg mooi maar we hebben mooiere gezien. We besluiten hier even te gaan lunchen. We krijgen al gauw gezelschap van een brutale pica, zo’n diertje lijkt het meest op een heel klein eekhoorntje zonder pluimstaart. Deze pica zit op een gegeven moment bijna op onze schoenen. Het beestje is echt watervlug maar het is een genot om er naar te kijken. Fotograferen lukt helaas niet, daarvoor is het beestje veel te snel.
Omdat het behoorlijk fris is gaan we maar weer lopen. Het wordt de laatste dagen kouder hier, in het bos heb je echt een fleece nodig.
Als we weer bij de auto zijn gekomen, rijden we verder naar Lake Crescent. Een groot gletschermeer.
We stoppen even bij Lake Crescent Lodge, weer zo’n statige lodge met een mooi open haardvuur en we zitten een poosje in de serre waar we onze dagelijkse portie druiven eten. Dan verhuizen we naar de tuin waar we nog even de laatste zonnestralen meepakken. Inmiddels zijn we het toch een beetje zat en rijden we door naar Port Angeles waar we ons motel gelukkig snel vinden. We checken in en doen even wat boodschappen. Dan lopen we naar downtown en eten daar ergens heerlijke fish en chips en coleslaw. We kijken nog even naar de haven en we zien de ferry terugkomen van Vancouver Island (Canada). We kunnen Canada vandaag goed zien liggen. Dan gaan we terug naar onze motelkamer.

30 september (Cape Flattery)

Capa Flattery

Zaterdag 30 september
Het zag er niet al te best uit toen we wakker werden; het was bewolkt en we waren bang dat het weer erg mistig zou zijn. We hebben eerst maar eens uitgebreid ontbeten met Hollandse thee, warme toast en een eitje. Wat dat betreft is onze cabin van alle gemakken voorzien.
Na een bak koffie zijn we op pad gegaan. Ons doel was de Strait of Juan de Fuca Highway rijden, een hele mooie kustweg, tot aan Neah Bay, een stadje in het Makah Indianen Reservaat.
De Makah Indianen zijn van oudsher vissers en walvisjagers die van kamp naar kamp trokken Ze leven al heel lang op deze plek. Ze waren erg blij met de passerende Europese schepen waar ze handel mee konden drijven. Helaas brachten deze vreemdelingen ook ziekten mee en de Makah werden bijna uitgeroeid.
In 1970 legde een modderstroom een oude nederzetting van de Makah in de buurt van Cape Alava bloot. Zo’n zelfde modderstroom had zo’n 500 jaar eerder een compleet dorp verzwolgen.
De oude nederzetting bleek heel erg goed geconserveerd te zijn door de modder en de Makah zijn samen met wetenschappers 11 jaar bezig geweest om alle voorwerpen tevoorschijn te halen. Daarna heeft men de plek van de oude nederzetting weer laten bedekken, uit respect voor het verleden.
De voorwerpen uit deze nederzetting zijn te zien in het Makah Cultural and Research Centre in Neah Bay. Dat museum hebben wij bezocht en het was zeer indrukwekkend. We kregen een heel goed beeld van het leven van de oude Makah indianen. Er waren volledige kano’s te zien, gereedschappen, manden, houten bewaarkisten, speelgoed, kortom alles wat de Makah in dagelijks leven gebruikten. De beschrijvingen van alle voorwerpen toonden een diep respect voor de aarde, de natuur en de beschaving van de Makah. Alle voorwerpen werden ook benoemd in de taal van de Makah waar voor ons natuurlijk geen touw aan vast te knopen was maar men probeerde toch de taal uit te leggen. Er was ook een compleet longhouse teruggevonden in de oude nederzetting en een replica hiervan is opgebouwd in het museum.
Een longhouse is een heel groot houten huis waar meerdere gezinnen in konden wonen. Ieder gezin had zijn eigen afgeschermde plek met een eigen vuurplaats. De oudere vrouwen maakten hier de dienst uit. Ouderen zijn altijd heel belangrijke mensen binnen de indianencultuur en zij worden zeer respectvol behandeld
Al met al hebben wij een hele tijd in dit museum doorgebracht en diep onder de indruk kwamen wij weer buiten.
Vervolgens zijn we doorgereden naar Cape Flattery, het uiterste puntje van het noord westen van de USA. We begonnen met een asfaltweg, vervolgens een gravelweg en toen moesten we de rest te voet doen want de weg hield op. Cape Flattery was heel erg mooi en gelukkig was het behoorlijk helder. Je kon de kust van Vancouver Island (Canada) heel goed zien van af verschillende uitkijkpunten. De Cape is bekend om zijn vele soorten vogels . We hebben zelfs de bald eagle (Amerikaanse zee arend) gezien. Een zeer indrukwekkende vogel met een witte kop en gigantische vleugels.
Na al deze indrukken hebben we op de terugweg een strandje opgezocht waar we even gewoon rustig hebben gezeten. Heerlijk, even de kop leegmaken. Vanavond zoals gewoonlijk maar weer eens een hamburger gegeten (in kleine dorpen heb je gewoon niks anders) en nu zitten we weer in onze cabin. Morgen gaan we hier weer weg.

29 september (Lake Ozette)

Cape Alava

Vrijdag 29 september
Toen we vanmorgen wakker werden, hing er een dichte mist boven Forks. We hebben eerst maar eens rustig ontbeten want we hoeven vandaag niet ver te rijden. Zo’n mijl of 40. We hebben dus nog tijd voor een bak koffie, zelf gezet natuurlijk. Daarna spullen in de auto, uitchecken en op weg naar Sekiu. Onze bedoeling is om in Clallam Bay en Sekiu rond te kijken en er een rustig dagje van te maken. Het loopt echter anders. Na dat we een poosje in de zon hebben gereden, wordt het weer erg mistig als we in de buurt van de Pacific komen. Als we in Clallam Bay en Sekiu zijn (deze 2 dorpen gaan bijna in elkaar over) zien we bijna niets meer.
Je kunt de oceaan bijna niet zien en dan ziet de omgeving er ook meteen troosteloos uit. Sekiu, waar we 2 nachten zullen blijven, is heel erg klein. We kunnen ons hier geen hele dag vermaken, zeker niet met al die mist dus we besluiten door te rijden naar Lake Ozette. Dat is de enige mogelijkheid die nog een beetje in de buurt ligt (zo’n 25 mijl rijden)
Als we weer wat verder van de oceaan zijn, wordt de mist wat minder dik maar het is nog steeds geen weer om echt vrolijk van te worden.
Bij Lake Ozette (ook nog half verborgen door de mist) zijn een aantal trails. We besluiten om te gaan wandelen want daar is het wel weer voor. We lopen door een schitterend bos naar Cape Alava aan de oceaan. Dat is altijd nog zo,n 5 km Bij Cape Alava kunnen we beslissen of we verder gaan lopen langs het strand en dan met een boog terug, of dat we dezelfde weg terugwandelen. Bij de oceaan gekomen, blijkt dat het ook daar mistig is. Het is er ook erg fris. We besluiten eerst maar eens te lunchen op het strand en daarna overleggen we.
Als we verder willen, moeten we meteen weg want we lopen dan zo’n 5 km langs het strand en dat stuk moeten we gehad hebben voor de vloed komt.
Anders kun je niet verder. We besluiten dus maar om dezelfde weg terug te lopen. Dan kunnen we eerst uitgebreid op het strand rondkijken. De poeltjes die onder water staan, zijn niet echt de moeite waard. Er is weinig in te zien, behalve zee anemonen en een hoop blad en troep. Bovendien is het spekglad; voor je het weet glibber je weg en dat komt hard aan met al die rotsen. We vermaken ons echter prima en brengen er zeker zo,n anderhalf uur door.
We horen het geluid van zeehonden. Helaas zien we ze niet want het eilandje waar ze volgens ons moeten zitten, ligt helemaal in de mist. Maar dat we ze horen, vinden we al erg leuk.
De wandeling terug verloopt prima en als we weer bij de auto zijn, is het al bijna 4 uur.
Tijd om terug te rijden naar Sekiu en te kijken of we ons motel kunnen vinden in de mist. Gek genoeg is de mist daar bijna opgetrokken en dat geeft meteen een heel ander beeld. Sekiu is een dorp waar de mensen vooral naar toe komen om te vissen. Je ziet hier overal mannen met hengels, emmers en oliejassen. Het is erg klein, er zijn wel 4 motels maar er is maar één eetcafé en geen winkel. Daarvoor moeten we terug naar Clallam Bay waar een heel klein winkeltje is waar ze lang niet alles verkopen. De eigenaar zegt maar steeds:this is not the big city (dit is niet de grote stad) als je om iets vraagt wat hij niet verkoopt. Hij steelt ons hart door ons een stuk zelfgerookte zalm aan te bieden. Die is echt heerlijk. We maken nog een praatje over het vangen van zalm en daarna gaan we gauw naar onze cabin. Een houten cabin met allerlei ouderwetse meubels en prullaria. Wij vinden het erg knus maar er zullen ook mensen zijn die het verschrikkelijk vinden. We eten wat in het enige dorpscafé en nemen een heerlijk stuk applepie mee voor bij de koffie. Morgen weer een dag met hopelijk helder weer.

28 september (Forks)

Rialto Beach

Donderdag 28 september
Vanmorgen konden we het rustig aan doen want we blijven vandaag in Forks. We hebben dus eerst maar eens rustig ontbeten en daarna een heerlijk bakkie Hollandse koffie!
Je kunt namelijk bij de receptie een zakje halen met daarin gemalen koffie én een filterzakje, service van de zaak zullen we maar zeggen.
Vervolgens hebben we even het thuisfront gebeld waar alles gelukkig ook prima in orde was.
We hebben de auto gepakt en zijn eerst naar het information centre gegaan. We wilden in elk geval naar La Push (indianengebied) én naar het strand. Bij het informatio centre raadden ze ons aan om niet naar La Push te gaan omdat er weinig te beleven viel en in plaats daarvan voor Rialto Beach te kiezen. Aangezien we een afslag gemist hebben, kwamen we toch in La Push terecht. Het was inderdaad een shabby dorp waar helemaal niks te doen was. Het weer speelde ook mee want er hing een dichte mist boven het dorp en dat maakt het natuurlijk nog triester.
We zijn maar snel omgekeerd (ook de weg hield hier op) en op de terugweg kwamen we een bord tegen van Third Beach. Daar hebben we de auto op de parkeerplaats neergezet want je bent hier niet zomaar bij het strand. Daar moet je eerst wat voor doen, namelijk zo’n 2 km lopen.
Nu was dat niet erg want we liepen door een mooi bos en het ging niet zo heel erg bergop.
Third Beach was heel erg mooi. Heel weids, met een mooi zandstrand en alweer erg veel gebleekte boomskeletten. We hebben een poos op een boomstronk in de zon gezeten waar we een mooie show kregen van pelikanen en meeuwen. Ze vlogen allemaal kriskras door elkaar, steeds hoger en hoger. Het waren er gigantisch veel en ze raakten elkaar geen van allen. Heel wonderbaarlijk vond ik dat. Na deze show zijn we teruggewandeld naar de auto. Het werd al weer tijd om te lunchen en we vonden een rustig plekje in het bos. Na de gebruikelijke trailreep, druiven en de nodige slokken water vertrokken we naar Rialto Beach. Toen we in de buurt van het strand kwamen ,trok de lucht weer helemaal dicht. We hebben onze fleece én regenjas aangedaan want het waaide erg hard en het was hartstikke koud. Het was zo mistig dat het net leek alsof het regende en je zag nauwelijks de scheiding tussen oceaan en land.
Neem daarbij de gigantische hoeveelheid boomskeletten die overal kriskras op het strand lagen en je krijgt een sinistere en geheimzinnige sfeer. Wij vonden het heel erg mooi en we hebben zeker een uur op een groot stuk boom gezeten om alleen maar te kijken. Door de mist zag je de golven pas op het laatste moment aan komen rollen en dat is een heel apart gezicht.
Bovendien waren het ook nog eens hoge en wilde golven en dat maakte het behoorlijk spectaculair. Uiteindelijk zijn we toch maar naar de auto gegaan en geloof het of niet, na zo’n 5 minuten rijden, scheen de zon weer volop. Het had weinig zin om naar een ander strand te gaan als je niks ziet dus we zijn teruggereden naar Forks waar we de rest van de dag een beetje gelummeld hebben. In Forks zelf is heel weinig te beleven. Het stadje bestaat uit een lange hoofdstraat en dan heb je het wel gehad. Morgen gaan we naar Sekiu. Ben benieuwd hoe het weer zich ontwikkeld. De vooruitzichten zijn een stuk minder dan we gewend zijn. We zien het wel weer.

27 september (Hoh Rain Forest)

Roosevelt Elk in Hoh Rain Forest

Woensdag 27 september
Vanmorgen ging om 8 uur het wekkertje en was het alweer tijd om Lake Quinault te verlaten.
Vandaag gaan we naar Olympic NP. We willen het regenwoud bij Qeets gaan verkennen en natuurlijk het Hoh Rain Forest. Helaas gaat Qeets niet door want de ingang is al afgesloten.
We rijden verder over de Hyway 101. Wij hadden het idee dat we , als we deze weg zouden volgen, steeds een prachtig uitzicht op de Pacific zouden hebben. Helaas is dat niet waar. Zo af en toe vangen we een glimp van de oceaan op maar meestal zien we alleen maar bomen die tussen de oceaan en de weg staan. We ruiken de oceaan wél en deze lucht hebben we de laatste dagen gemist. Bij Ruby Beach verlaten we de 101 en gaan we eerst eens uitgebreid genieten van het strand en de oceaan. Het is er prachtig, de zon schijnt, de oceaan is blauw met op verschillende plaatsen rotsen die boven het water uitsteken . Het strand ligt bezaaid met door zeewater en de zon gedroogde skeletten van bomen. Het strand is nog helemaal verlaten en we genieten een tijd van het geluid van de branding en de aanblik van de immense oceaan.
Daarna gaan we echt naar Hoh Rain Forest en we besluiten om 2 korte trails te lopen.
Ze voeren door een heel oud woud waar allemaal reuzen van bomen staan, voornamelijk naaldbomen. Aan de takken van de bomen hangen gigantische slierten mos .Het is een onwerkelijk en sprookjesachtig gezicht. Er liggen gigantische omgevallen bomen die ook bedekt zijn met mos in allerlei soorten, varens en planten. Ook zie je vaak boomstammen liggen waar weer andere bomen bovenop groeien. De grond is niet te zien, alles is bedekt met planten, varens en mos. Het is een overweldigende ervaring en ik kan het niet beschrijven maar het is zo mooi!!!!! Het is er niet druk en dan maken we weer iets heel moois mee. Vlak langs ons heen loopt een prachtige Roosevelt Elk. Hij begint onverstoorbaar te eten aan de struiken en hij lijkt ons niet te zien of het interesseert hem gewoon niet. We blijven wel zo’n 15 minuten ademloos kijken. De Elk banjert dwars door de struiken heen en op een gegeven moment heeft hij een stuk struik tussen zijn gewei hangen. Het maakt hem allemaal niks uit en hij blijft onverstoorbaar door kauwen. We staan nog geen meter van hem af. Jan en ik hebben het al vaker tegen elkaar gezegd: wij hoeven niet naar de dieren toe, de dieren komen naar ons toe. Je moet wel heel goed kijken want anders valt het je helemaal niet op.
We laten de Elk verder met rust en we lopen verder door dit adembenemende stuk natuur.
Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet.
Na afloop van de 2 trails gaan we eerst maar even zitten want met name mijn kijkglas zit behoorlijk vol. Dan pakken we de auto en rijden we voorlopig het Olympic NP uit. Tot onze verbazing loopt er aan de kant van de rijweg alweer een Roosevelt Elk. Op zijn dooie gemakje. een heleboel automobilisten zien het niet eens want wie verwacht dat nou een Elk die langs de weg sjokt. Nadat we van onze verbazing zijn bekomen, rijden we verder naar Forks waar we 2 nachten blijven in het Dew Drop Inn Motel. We hebben het hier alweer goed getroffen. Een ruime kamer met tv, grote koelkast, magnetron, badkamer met wc en bad en douche en als klap op de vuurpijl een strijkplank mét strijkijzer. En dat alles voor de prijs van net $ 60 per kamer. Dat is nog geen 55 euro.
Nadat we ons geïnstalleerd hebben, gaan we eerst onze voorraad maar eens aanvullen door een bezoek aan de supermarkt. Daarna pakken we een snelle, vette hap en dan gaan we gauw terug naar het motel. Tot onze stomme verbazing hebben we internet. We liften mee op het netwerk van een bungalowpark hier vlak naast want ons motel heeft geen internet. Dat is dus even goed mazzel hebben, kunnen we onze weblog weer bijwerken. Dus we hebben weer wat te doen vanavond!.

26 september (Lake Quinault)

Rainforest Lake Quinault

Dinsdag 26 september
Eerst moet ik nog even iets vertellen over gisterenavond. We zaten op onze veranda van de avond te genieten, het was bijna donker, toen we ineens 4 wasbeertjes zagen scharrelen tussen de dode bladeren. Normaal zie je deze dieren in de dierentuin en dan nog alleen slapend (het zijn nachtdieren) nu zagen we ze heel druk bezig. Ze waren helemaal niet bang en we hebben ervan genoten. Weer een verrassing!
Goed, over vandaag. We werden pas om kwart voor 9 wakker en we hebben eerst heel rustig ontbeten en koffie gedronken. We hadden alle tijd want we zouden vandaag weer bij Rain Forest Resort Village overnachten. Het was stralend weer dus we besloten om een trail te gaan lopen.
Deze trail ging dwars door het regenwoud van Quinault en het laatste stuk liep langs het meer. Gelukkig liepen we bijna de hele weg in de schaduw, lekker koel dus.
Het was een prachtige wandeling door een heel,heel mooi woud. We voelden ons net kaboutertjes tussen de immens grote bomen. We zijn erg veel bruggetjes en watervalletjes tegengekomen. Je kunt je niet voorstellen hoe dicht zo’n regenwoud is. Overal liggen omgevallen bomen waar allerlei soorten varens en hele tapijten van allerlei soorten mossen op groeien. Ook zie je vaak een omgevallen boomstam waar een nieuwe boom op groeit. Het is onvoorstelbaar mooi en we hebben genoten van de prachtige natuur ,zo heel anders dan in Nederland. Al met al hebben we zo’n 13,5 km gelopen. We zijn zo’n 4,5 uur onderweg geweest en we hebben van elk moment genoten.
Daarna was het goed toeven op de veranda, alleen een beetje veel zon. Heerlijk met blote voeten genieten van een glas ijskoud water. (we hebben hier een koelkastje)
Om 6 uur hebben we weer bij het Salmon House (zelfde restaurant als gisteren) heerlijk gegeten. Jan weer zalm en ik regenboogforel. Tot slot hebben we een wandelingetje gemaakt langs het meer waar we de vissen weer zagen springen.
Straks een lekkere bak koffie (ook een koffiezetapparaat is aanwezig) met pie (taart) en dan genieten van onze laatste avond hier.

25 september (Onderweg naar Lake Quinault)

Uitzicht op Lake Quinault

Maandag 25 september
Vandaag moesten we weer de koffers in de auto laden want we vertrekken uit Packwood.
Het wordt weer een reisdag maar niet zo’n hele lange. Vandaar dat we het rustig aan kunnen doen. We besluiten om bij Centralia aan de snelweg, even bij een Factory Outlet langs te gaan.
We hebben alle twee een Levi’s spijkerbroek gekocht. Dat had nog heel wat voeten in aarde want het Amerikaanse maatsysteem is weer heel anders dan het Nederlandse. Bovendien hebben ze hier heel veel hele grote maten, dus het was effe zoeken. Voor de rest viel de Factory Outlet mij tegen.
Heel veel winkels stonden leeg en koffie, waar we zo’n zin in hadden, was niet te krijgen. Dus hebben we op de snelweg maar een benzinestation opgezocht. Daar hebben ze in elk geval wél koffie en meestal niet eens zo slecht. Als twee daklozen zaten we weer eens tegen een muurtje onze koffie te drinken.
Daarna zijn we maar weer eens verder gereden. Door nog meer bossen en bergen.
In een klein gehucht, op de parkeerplaats van de plaatselijke golfclub, hebben we gelunched.
Er was in de verste verte geen picknickplaats te bekennen, dus moest het vandaag maar op deze manier. Maar het smaakte er niet minder lekker om.
Om drie uur kwamen we bij Lake Quinault. Dit is een diepblauw gletschermeer omringd door beboste hellingen. Hier hadden we een cabin gereserveerd die uitkijkt op het meer. We hebben het dus weer prima getroffen. Nadat we onze spullen uitgepakt hadden, hebben we onze twee strandstoeltjes gepakt en hebben we ruim een uur aan de rand van het meer zitten lezen en genieten. Daarna hebben we gegeten in een restaurant dat zo’n 100 meter verderop lag. Heerlijk gegeten mag ik wel zeggen. Ze hadden er allerlei soorten zalm op de huid gebakken. Jan had gebakken zalm en ik had gerookte zalm. Nog nooit zulke lekkere gerookte zalm geproefd. Vervolgens heb ik van de zonsondergang genoten. Fantastisch (alweer)
Het leuke was dat je in het meer de vissen uit het water zag springen, heel apart!
Hier, op deze mooie en rustige plek houden we het wel twee dagen uit.

24 september (Mt. Rainier NP)

Mt. Rainier in de zon

Zondag 24 september
Het eerste wat we deden vanmorgen, was kijken wat voor weer het was. En geloof het of niet, een strakblauwe hemel met een zonnetje. Het was nog wel erg fris maar het belooft veel voor de rest van de dag. Om half 10 zijn we op weg gegaan naar Mt.Rainier NP.
Mt.Rainier NP is geopend sinds 1899. Het maakt deel uit van de Cascade Mountains, een enorme keten met Mt.Rainier als hoogste punt (4392 m). Mt.Rainier is zelfs vanuit Seattle te zien. Het park staat bekend om zijn vele gletchers, watervallen en adembenemende uitzichten. Het is er vaak bewolkt maar wij hebben dus weer eens heel veel geluk. Vanuit Packwood waar we hebben overnacht, is het niet ver rijden. Vanaf het begin van de rit konden we Mt. Rainier al zien schitteren in de zon. Hoe verder we het park inreden hoe groter en indrukwekkender deze berg werd. Het is niet te beschrijven hoe mooi Mt Rainier is in de zon. Je wordt er echt helemaal stil van. Dan realiseer jij je weer even hoe klein en nietig je als mens bent.
We hebben de berg van verschillende kanten bekeken en de Noord Oost zijde is de mooiste kant. Vanaf Sunrise Point heb je een overweldigend uitzicht op een gedeelte van de Cascade Mountains. Het is zó fantastisch mooi . Ik zou het graag willen beschrijven maar ik kan het niet.
Het maakt een onvergetelijke indruk, dat is zeker.
Bij Sunrise Point was het behoorlijk druk maar we zijn er weer in geslaagd om een plekje te vinden waar we een grandioos uitzicht hadden op Mt. Rainier én waar we helemaal alleen waren. Hier hebben we op een picknickbankje een hele poos van de zon en van het uitzicht genoten.
Op de terugweg hebben we nog een trail gedaan; de Glacier Basin Trail. Het was weer een behoorlijk heftige trail vonden wij. Het was een pad bezaaid met stenen en stukken rots en uiteraard ging het alleen maar omhoog. Maar het was zeker de moeite waard.
We kwamen veel beekjes en watervalletjes tegen waar je vaak d.m.v. een boomstam overheen moest. Na een poosje kwamen we bij een gletschermeer. Heel mooi en melkgroen van kleur. Dat betekent dat het water rechtstreeks vanaf de gletscher komt. Dat veroorzaakt de melkkleur.
Na voor ons gevoel een hele tijd klimmen, kregen we uitzicht op de Emmon gletscher. Heel erg mooi. Je zag heel goed de ribbels in de gletscher. Ook hier hebben we een poosje van genoten. Toen zijn we toch maar omgekeerd want het was al vrij laat in de middag.
Om 5 uur waren we weer bij de auto en zijn we teruggereden naar Packwood.
Het was een fantastische dag en we zijn diep onder de indruk van alle wonderschone dingen die we weer gezien hebben. Mt Rainier heeft een diepe indruk op ons gemaakt en we hopen dat we de berg kunnen zien als we in Seattle zijn, maar daar wil ik nog even niet aandenken.

23 september (Mt. St. Helens)

Mt. St. Helens (krater noord-oostzijde)

Zaterdag 23 september
Om 8 uur wakker geworden in onze Afrika Cabin. We hadden er niet op gerekend dat er een keukentje bij was én een broodrooster dus een ontbijtje met toast en een eitje zat er niet in. Wél een kopje Hollandse thee. Daarna zoals gewoonlijk alles weer ingepakt. Op ons balkon nog even genoten van het mooie uitzicht op de Columbia River en daarna zijn we op weg gegaan naar Mt St. Helens. Ik verkijk me elke dag weer op de afstand want ook vandaag moesten we weer dik 2 uur rijden vóór we er waren. Nu was de weg er naar toe ook niet bepaald makkelijk. We gingen flink omhoog en de weg was smal en bochtig. Wél was het heel erg rustig en wat nog veel belangrijker was, het was ONBEWOLKT en de ZON SCHEEN. We hadden al gehoord dat het vaak gebeurde dat Mt St. Helens door de bewolking niet te zien was. Wij hadden dus weer eens heel erg veel geluk.
We zagen de vulkaan al van een grote afstand liggen en toen was hij al indrukwekkend, laat staan als je er dichter bij kwam. We hebben op heel wat uitzichtspunten staan kijken hoe Mt St. Helens steeds indrukwekkender werd en wij ons steeds kleiner voelden worden.
We hebben ervoor gekozen om via het zuiden de oostkant Mt St. Helens in te rijden. Je kunt er namelijk niet omheen rijden, dus je moet kiezen. I.v.m. onze overnachtingsplek is de zuidkant voor ons de beste optie. Uiteindelijk zagen we de verwoesting die de uitbarsting heeft aangericht. Hele hellingen waren bedekt met stakerige, dode, kale bomen. Gelukkig zag je al wel jonge sparren maar toch was het een sinistere aanblik. Je kon precies zien waar de modder de pyroklastische wolk (puin, as en gassen) gestroomd had.
Onze lunchplek vandaag was fantastisch. We hadden uitzicht op Mt St. Helens, Mt
Adams en héél in de verte Mt Hood. Alle drie de bergen in een stralende zon. Het was onvoorstelbaar mooi. Bovendien was het erg rustig . Ik kan je verzekeren dat je meuslireep en je druiven dan héél goed smaken.
Na de lunch zijn we doorgereden naar Windy Ridge. Dat is ongeveer 4 mijl van de krater. Dichterbij mag je niet komen. De krater was indrukwekkend. Je kon het gigantische gat dat de uitbarsting heeft geslagen heel goed zien. Doordat het onbewolkt was, kon je ook de rook zien die uit de krater kwam. Bij Windy Ridge had je ook een heel mooi uitzicht op Spirit Lake. Dit meer is door de uitbarsting een stuk groter geworden. In het meer vind je een gigantisch aantal boomstammen die er door de uitbarsting in terecht zijn gekomen. Het is een bizar gezicht, zeker als jij je voorstelt dat die boomstammen er al 26 jaar liggen.
Het was jammer dat er aan de oostkant geen bezoekerscentrum is maar we hadden al veel over Mt St. Helens gelezen. Daarna zijn we zo langzamerhand weer doorgereden. Natuurlijk weer over een bochtige, smalle weg. Tussendoor vingen we zo af en toe een glimp op van Mt Rainier, ook in de stralende zon. Hopelijk ligt deze berg er morgen ook zo helder bij want dan willen we er naar toe.
Om half 5 waren we in Packwood waar we een hotel hadden gereserveerd voor 2 nachten.
Dit gehucht ligt precies tussen Mt St. Helens en Mt Rainier. We werden zeer gastvrij ontvangen en onze kamer is lekker ruim zodat we genoeg plaats hebben voor de tassen en koffers. Het mooiste was dat we onze vuile was in konden leveren en dat we na een uurtje gebeld werden dat onze was klaar was. Netje opgevouwen . Het kon zo de koffer weer in. En dat voor $ 3 per was. Is dat service of niet?
We hebben in Packwood gegeten in een local restaurant. Daar hebben ze over het algemeen lekker eten en niet duur. Bovendien is het daar gezellig. Ook nu was het eten weer prima. Daarna zijn we snel weer naar onze kamer teruggegaan. Het is genoeg geweest voor vandaag.

22 september (Onderweg naar Stevenson)

Multnomah Falls

Vrijdag 22 september
Op de gewone tijd wakker geworden en na , een nu weer schamel ontbijtje, de boel maar weer eens ingepakt en vertrokken. Eerst zijn we richting Portland gereden maar we hebben besloten om er met een boog omheen te gaan. Een mens moet keuzes maken in zijn vakantie.
We gaan vandaag een stuk van de Historic Columbia River Highway rijden. Deze oude weg was vroeger de enige verbinding tussen oost en west . Hij loopt parallel met de Columbia River een gigantische rivier die door een diepe kloof loopt.
Tegenwoordig is er ook een snelle verbinding, de I-85, maar een stuk van de Historic Columbia River Highway is nog te rijden. Het is een smalle, bochtige weg met een waanzinnig uitzicht. Als je er rijdt met links de rivier en rechts bergen, dan voel je je wel héél erg nietig. Onderweg kom je hele mooie dingen tegen. We zijn eerst gestopt bij Vista House. Het werd ooit gebouwd om vermoeide reizigers een rustplek te bieden. Bovenop is een soort balkon rondom waar je een grandioos uitzicht hebt op de Columbia River. Helaas was een stuk van de Historic Byway afgesloten. We moesten dus een stukje I-85 rijden om een eindje verderop de Byway weer op te gaan. Daardoor hebben we een paar watervallen gemist maar de mooiste en grootste waterval, de Multnamah Falls was gelukkig wél bereikbaar. We dachten dat we in Silver Falls State Park grote watervallen hadden gezien. Nou dat was niks vergeleken bij deze! Het is een waterval in twee delen. Het eerste stuk is zo’n 180 meter, het tweede stuk zo’n 22 meter. De twee delen worden min of meer gescheiden door een brug waar je overheen kunt lopen. Een waanzinnige ervaring. Helaas waren wij niet de enigen die dat vonden want het was er behoorlijk druk. Daarna zijn we langs de rivier verder gereden naar Hood River, een stadje waar we ons (weer) teveel van hadden voorgesteld. We zijn daar over de tolbrug gegaan (dat kostte helemaal $ 0,70 ) en toen we aan de overkant waren, bevonden we ons meteen in de staat Washington. De Columbia River vormt de grens tussen de twee staten. Ik moet zeggen dat ik deze kant van de rivier mooier vond dan de kant van Oregon.
Na nog een uurtje rijden waren we in Stevenson, de plaats waar we zouden overnachten. De cabin die we hadden gereserveerd was klein maar waanzinnig mooi ingericht. Helemaal op z’n Afrikaans. Het was een heel klein complex . Onze cabin had een grandioos uitzicht op de Columbia River. Het enige nadeel was dat het stationnetje en dus de spoorbaan vlak langs het complex lag. We wisten dat van te voren want het stond vermeld op de website. Er lagen zelfs oordopjes op het nachtkastje. Alle treinen die langsreden, gaven behalve dat ze lawaai maakten, ook nog eens een behoorlijk luid fluitsignaal af. Wij konden er alleen maar de lol van inzien en we hebben (zonder oordopjes) prima geslapen. Bij een plaatselijk restaurant (Crab’s Shack) hebben we heerlijk buiten op het terras gegeten.
Alleen duurde het nogal lang voor we onze maaltijd kregen want er was een oudere serveerster die er pas vijf dagen werkte en een heleboel dingen nog niet wist. Bovendien was de kok ziek zodat de eigenaar moest koken.
We zagen de humor er wel van in. Bovendien was het eten echt heerlijk. We hadden nog een stuk langs de rivier willen wandelen maar het was inmiddels donker en de temperatuur was aardig gedaald. We zijn maar snel teruggegaan naar de Africa-room waar het beter toeven was. Ook Stevenson zullen we niet snel meer vergeten.

21 september (Silver Falls SP)

Lower South Falls

Donderdag 21 september
Vanmorgen om 8 uur opgestaan en genoten van een (voorlopig) laatste uitgebreid ontbijtje. Na 3 dagen onze spullen weer eens ingepakt , buiten op het grasveld koffie gedronken en voor het laatst genoten van het prachtige uitzicht op de Pacific. Yachats en de Shamrock Lodgettes krijgen een apart plekje in ons hart. Om half 10 zijn we gaan rijden. We volgen de Hw 101 nog een poosje, langs de oceaan en duiken daarna het binnenland weer in. Vandaag willen we een bezoek brengen aan het Silver Falls State Park. Dit park, het grootste State Park van Oregon, ligt zo’n 26 mijl oostelijk van Salem en er zijn daar zo’n 11 prachtige watervallen te zien. Toen we het park binnenkwamen, dachten we even dat we verkeerd waren. We hoopten dat het niet zo druk zou zijn maar het was bijna helemaal verlaten. De park-office was gesloten en we hebben even verdwaasd rondgereden. Uiteindelijk de auto maar op een verlaten parkeerplaats neergezet en eerst maar eens gaan lunchen. De picknickplaats was helemaal verlaten en het was doodstil om ons heen. Heerlijk dus. Daarna hebben we onze wandelschoenen aangedaan en zijn we een stuk van de Trail of 10 Falls gaan lopen. De eerste waterval die we tegenkwamen was de South Falls. Het water dendert hier zo’n 60 meter naar beneden en natuurlijk maakt dat een behoorlijk lawaai. Het leuke is dat je achter de waterval langs kunt lopen en als je dan naar dat gigantische gordijn van water kijkt, dan vraag je je af waar al dat water vandaan komt. Na weer een eind lopen kwamen we bij de Lower South Falls die “maar” 31 meter diep is. Deze waterval is wel veel breder en ziet er dus weer heel anders uit. Daarna kregen we even een uitdaging. De hele tijd waren we naar beneden gelopen en er moest toch een moment komen dat het weer omhoog ging. Nou dat moment kwam dus en het ging behoorlijk steil. Elke keer als je dacht dat je er was, ging het weer verder omhoog.
Gelukkig was het niet al te warm en het bos waar we doorheen liepen was prachtig. Doordat de omgeving zo vochtig is, groeien er allerlei soorten mos en ook de planten die we zagen waren heel bijzonder. Dat maakt het omhoog lopen een stuk aangenamer.
Helaas konden we de hele trail niet lopen omdat daarvoor de tijd ontbrak maar we zien liever een paar watervallen goed dan dat we ze allemaal maar half zien. Wel hebben we nog even een bezoekje gebracht aan de Lodge . Daar was ook een klein infocentrum. We hebben nog een poosje met de medewerker daar gepraat.
Leuk feit was dat ze er een wereldkaart hadden opgehangen waar je het land waar je vandaan kwam met een speld aan kon geven. Helaas waren zoveel Nederlanders ons voorgegaan dat ons landje helemaal bedekt was door spelden. Nu zijn daar natuurlijk ook niet zo veel spelden voor nodig.
Met de auto hebben we nog 2 watervallen bezocht. Helaas was de rest niet met de auto te bereiken en om ze al wandelend te bekijken, daarvoor was het al te laat. Al met al zijn we er toch zo’n 3 en een half uur geweest maar het was nog te kort. Je verkijkt je hier in de USA toch op de afstanden. Op de kaart lijkt het een klein stukje maar dan ben je toch al weer 3 uur verder.
Neemt niet weg dat we hebben genoten van de fantastische watervallen, het schitterende bos en de immense stilte en rust.
Daarna maar snel met de auto naar Woodburn gereden en daar een Motel Super 8 opgezocht mét internet zodat we onze weblog weer kunnen publiceren.

20 september (Yachats)

Devil's churn

Woensdag 20 september
Vanmorgen voor ons doen uitgeslapen (tot half 9) en weer heerlijk luxe ontbeten. Daarna hebben we buiten in 2 luie stoelen koffie gedronken. We hebben vandaag weer zin om iets te ondernemen en we besluiten om naar Cape Perpetua te gaan. Deze kaap is ontdekt door kapitein Cook in 1778 en hij heeft ook de naam bedacht. Cape Perpetua is een van de hoogste punten van Oregon en is vooral bekend om zijn rotsformaties en de gigantische golven die op die rotsen beuken. We zijn eerst naar het uitzichtspunt gegaan waar we de rotsen diep beneden ons zagen liggen. Daarna hebben we het bezoekerscentrum bezocht zodat we wat meer te weten kwamen over de omgeving. Vervolgens zijn we lopend op pad gegaan. Door het milde klimaat heb je ook hier een soort regenwoud. Daar zijn we doorheen gelopen en aan het eind wachtte ons de Giant Spruce (spar) Deze gigantische boom is 500 jaar oud en 75 meter hoog. Hij is ontstaan doordat op een omgevallen boom een zaadje is ontkiemd. Er is dus een nieuwe boom ontstaan op de wortels van een oude boom. We werden helemaal stil van de omvang en hoogte van deze boom om nog maar te zwijgen over het feit dat hij dus 500 jaar oud is. Je kunt het je haast niet voorstellen.
Naast deze reus hebben we gelunched.
Na deze trail zijn we weer richting oceaan gegaan en wel naar Devil’s Churn, een gigantische inham in de rotsen. De golven die hier op de rotsen slaan, kunnen wel 10 meter hoog komen.
We zijn met een steile trap naar beneden gegaan en we hebben een hele tijd op de rotsen zitten kijken naar de inderdaad gigantische golven. Iedere golf is weer anders en je kunt absoluut niet voorspellen waar hij tegen de rotsen beukt. Dat maakt het ook zo gevaarlijk.
We zijn dus maar op een veilige afstand gaan zitten. Al met al was het zeer indrukwekkend.
Nadat we weer omhoog waren geklommen (een eitje na Uncle Tom’s Trail) zijn we naar de getijdenpoelen gaan kijken. Deze poelen zijn bereikbaar bij eb en je kunt er de mooiste dingen in zien zoals zee anemonen, zeesterren, krabbetjes en allerlei zeeplanten. We hebben dus heel wat geklauterd over de lavarotsen maar het was de moeite waard.
We waren net van plan om terug te gaan toen het begon te regenen.
In Yachats hebben we nog even wat boodschappen gedaan en daarna zijn we teruggegaan naar onze cabin. Vanavond zijn we nogmaals uit eten geweest in dezelfde tent als gisteren en nu zijn we aan het genieten van onze laatste avond in deze cabin. Het is hier zo vreselijk gezellig. Het haardvuur brandt weer (het hout wordt elke dag gratis aangevuld), de schemerlampen zijn aan en de gordijnen zijn dicht. (het regent nog steeds en de oceaan is niet meer te zien omdat het donker is). Morgen gaan we weer verder met onze reis. We hebben hier in Yachats ongelooflijk genoten en we nemen met pijn in ons hart afscheid van deze geweldige cabin.

19 september (Yachats)

Onze cabin in Yachats

Dinsdag 19 september
Vanmorgen om half 8 eruit. De eerste blik natuurlijk richting oceaan en wat denk je? Het regent en niet zo’n klein beetje ook. Gelukkig zitten we veilig binnen en van achter het raam is het een weergaloos gezicht. Hele hoge golven en voor de rest alles grijs.
We hebben eerst maar eens uitgebreid ontbeten met warme toast, een eitje, sinaasappelsap en echte Hollandse thee. Heerlijk, zeker met zo’n uitzicht.
Daarna de koffer eens goed laten luchten en alles weer eens ordelijk ingepakt. Lekker koffie gedronken en uitgebreid met het thuisfront gebeld. Daar is alles gelukkig prima!
De verdere ochtend lekker geluierd en na de lunch hebben we een uitgebreide wandeling langs de oceaan gemaakt. Het was inmiddels droog en de zon scheen. Over de rotsen geklauterd, naar de hoge woeste golven gekeken en allerlei poeltjes onderzocht. Natuurlijk keken we niet goed, uit met als gevolg dat we een behoorlijke golf over ons heen kregen. Het leverde ons een nat pak op zodat we maar een poos op de rotsen hebben gezeten om een beetje op te drogen. Al met al hebben we ons prima vermaakt. We hebben ook nog een wandeling door Yachats zelf gemaakt . Het plaatsje is op dit moment absoluut niet toeristisch.
Het is heerlijk rustig en relaxed. We hebben in een plaatselijke tent (Drift Inn) heerlijk gegeten en kregen er nog gratis live muziek bij. De tent zat vol met mensen uit Yachats zelf. Het was er erg gezellig. Daarna zijn we teruggelopen naar onze luxe cabin . We genieten daar echt van!
Vanavond weer een gezellig vuurtje in de open haard en zo komen we de tijd wel door.

18 september (Onderweg naar Yachats)

Uitzicht vanuit onze cabin op de Pacific

Maandag 18 september
We waren vanmorgen vroeg op en om kwart voor 9 reden we weg uit Union Creek. Het was bewolkt en behoorlijk fris. Ook hebben we onderweg de nodige regen gehad. We hebben dus gisteren inderdaad erg veel geluk gehad met het weer.
Een paar uur lang hebben we door fraaie bossen gereden met een riviertje naast ons. Daarna kwamen we weer op wat vlakker terrein. Uiteindelijk (na 2 uur) bereikten we de Highway 101, de kustweg. Wij hadden het idee dat we langs de Pacific Ocean zouden rijden maar al wat we zagen, géén Pacific Ocean. Heel veel naaldbomen, dat wel, en ergens daarachter moest de oceaan zijn.
Het duurde zeker een half uur vóór we een glimp van de Pacific Ocean zagen. Maar uiteindelijk kwam alles toch nog goed. Een overweldigend uitzicht met grote, hoge golven en een mooi strand. We hebben meteen de auto geparkeerd en zijn eerst maar even op het strand gaan kijken. Daarna zijn we doorgereden naar Yachats waar we een oceanview cabin hadden gereserveerd bij Shamrock Lodgettes. Een fantastische cabin met carport, keuken, een aparte slaapkamer en een gezellige woonkamer met luie stoelen, bank en open haard. De woonkamer heeft een heel groot raam met een gigantisch mooi uitzicht op de oceaan. Hier houden we het wel 3 dagen uit. Na alle mijlen die we de laatste dagen afgelegd hebben, kunnen we hier even tot rust komen. We hebben vanavond al langs het strand gelopen want het ligt vlak voor onze deur. De cabin was niet goedkoop maar is zijn geld meer dan waard. Dat wordt genieten!!!!!!

17 september (Crater Lake NP)

Crater Lake NP

Zondag 17 september
Om goed 9 uur weggereden en om half 12 reden we Crater Lake NP binnen. We hebben ontzettend veel geluk gehad want na 2 dagen bewolkt weer, scheen de zon vandaag volop.
Het was dus erg helder en als extra verrassing lag er ook nog een laagje sneeuw. Het had afgelopen donderdag gesneeuwd dus we kregen de waarschuwing mee dat het wel eens glad zou kunnen zijn. Om Crater Lake loopt een rondweg met verschillende panoramapunten.
Deze rond weg hebben we een stuk gevolgd. Crater Lake was vroeger een vulkanische berg. Deze is ca 6500 jaar geleden tot uitbarsting gekomen waarna de hele berg in elkaar gestort is. Hierdoor ontstond een diepe krater waar lava overheen gestroomd is. Daardoor ontstond een vaste ondergrond waardoor er water in kon blijven staan. Zo is Crater Lake gevormd. Het diepste punt van het meer is 689 meter. Ongelooflijk diep dus. Het water is glashelder en heel erg koud. Als de zon schijnt, is het meer intens blauw en prachtig om te zien.
We hebben gelunched op een bankje in de zon bij Crater Lake Lodge. Dit is weer zo,n oud statig hotel waarvan de binnenkant heel sfeervol is. Een grote lounge met 2 open haardvuren en een mooi terras vol makkelijke stoelen .Het terras biedt een prachtig uitzicht op het meer.
Na onze lunch besloten we om nog een trail te lopen. De trail die we hadden uitgezocht, konden we niet vinden, dus hebben we maar een andere trail gedaan. Die was niet zo lang maar erg indrukwekkend. Hij liep parallel met een diepe canyon waar hele mooie rotsformaties te zien waren. We liepen door een waanzinnig mooi bos met gigantisch hoge bomen, mooie planten en bijzondere zwammen. Ik heb ervan genoten!
Daarna zijn we met de auto naar Union Creek gegaan waar we een cabin hadden gereserveerd. Deze cabin was een soort Hans en Grietje huisje. Heel klein, alles schots en scheef en krakkemikkig maar ontzettend sfeervol. Voor de cabin stonden 2 oude stoelen waar we een poos heerlijk in hebben gezeten. Daarna hebben we gegeten bij Beckie’s Café.
Dat stond aan de overkant van de straat .Echt een ouderwetse tent waar we prima hebben gegeten. Daarna hebben we nog een stuk van de Union Creek Trail gelopen. Die was ook zo mooi. We liepen langs een riviertje met de ene stroomversnelling na de andere, door een heel wild bos met alweer allerlei bijzondere planten.
Tot slot kwamen we bij toeval terecht bij de Rogue River Gorge. Een schitterende waterval.
Ook hier was een trail uitgezet die ons langs een aantal panoramapunten en ruige stroomversnellingen voerde.
Inmiddels was het al aardig donker geworden zodat we maar gauw terug zijn gegaan naar onze cabin. We hebben nog even buiten gezeten maar het werd behoorlijk fris. Bovendien waren we moe van alle indrukken dus om half 10 (ja, echt waar) lagen we al in bed.

16 september (Onderweg naar Bend)

Outback in Oregon

Zaterdag 16 september
Na een heerlijke nachtrust en een uitgebreid ontbijt hebben we de spullen gepakt en zijn we maar weer gaan rijden. Door de outback van Oregon. Toch vonden we het een heel verschil met Idaho. Oregon is niet zo eenzaam en verlaten. Je ziet regelmatig groene plekken met weiden en maïs en een farm als een soort oase in de woestijn. Ook lopen er een aantal riviertjes door het gebied waardoor het lang zo droog niet is als in Idaho. Ze hebben hier trouwens een heel mooi systeem van irrigatie. Langs de velden loopt een betonnen geul die vol met water staat. Om de meter ligt een buis waardoor het water op het land vloeit. Heel handig bedacht.
De bergen en heuvels zijn ook niet helemaal kaal; er groeien her en der naaldbomen.
Voor de rest was het vandaag kilometervreten. Ook al zou je wat willen bekijken, er is gewoon niks om te bekijken. De weinige dorpen waar we doorheen reden, hebben een inwonersaantal van 100 mensen of minder. Dus daar valt ook weinig te beleven.
Voordeel is wel dat je goed opschiet. We waren dan ook om half 3 al in Bend. Ook de tijd is inmiddels weer veranderd. We leven nu volgens de Pacific tijd. Dat betekent dat de tijd in vergelijking met Idaho een uur terug gaat.
We hebben in Bend eerst maar eens een motel gezocht met internet zodat we onze weblog kunnen bijwerken. Daarna zijn we naar een outlet gegaan waar we een paar goede inkopen hebben gedaan. Vervolgens zijn we naar Bend downtown geweest maar daar was ook niet veel te beleven. Dus zijn we maar gaan eten. Vanavond maar bijtijds naar bed want morgen gaan we naar Crater Lake NP.

15 september (Onderweg naar Ontario)

White Cloud Mountains in Idaho

Vrijdag 15 september
Vanmorgen bijtijds uit Salmon vertrokken want we hebben een lange reisdag voor de boeg.
Eerst maar even langs de supermarkt want ons ontbijtje was wel erg karig vanmorgen. Tijd dus om onze voorraad aan te vullen. We rijden vandaag dwars door Idaho over 2 Scenic Byways (toeristische routes) de Salmon River Scenic Byway en de Ponderosa Pine Scenic Byway. Ik moet zeggen Idaho is heel erg mooi. We hebben vandaag veel afwisselende landschappen gezien. Vlaktes, bergen, heuvels, riviertjes .We vielen van de ene verbazing in de andere. Er is hier zoveel natuurschoon en er zijn zo weinig mensen. In de National Forests zijn de voorzieningen prima. Er zijn picknicplaatsen met wc’s, banken, barbecues en je kunt bijna overal kamperen. Het kampeergeld stop je in een envelop en die doe je in een bus. Klaar ben je. We hebben vandaag zo af en toe een bui regen gehad. Voor de natuur hier was dat hard nodig. Het is hier kurkdroog en er zijn de laatste dagen veel bosbranden geweest. Ook het gebied waar wij doorheen reden is nog maar een paar dagen geleden geteisterd door bosbranden. Wij konden het nog goed ruiken en er hing nog een soort smog in de lucht. Het kan hier natuurlijk ook niet weg tussen al die bergen. Ook waren overal kampen ingericht door de brandweer om de boel nog beter in de gaten te houden.
Over bergen gesproken. Wij zaten vandaag op zo’n 2500 m hoogte en wij hebben SNEEUW gehad. Het was weliswaar niet veel maar toch. Sneeuw in september in de USA!!!!!!
Om kwart over 4 vanmiddag reden we de staat Oregon binnen. We hebben snel een motel gezocht want we waren het berezat. Ook al doen we het rustig aan en stoppen we veel, je zit toch heel lang in de auto. Over 3 dagen zitten we aan de Pacific! Niet te geloven, maar toch echt waar!!!!

14 september (Onderweg naar Salmon)

Onze troosteloze lunchplek

Donderdag 14 september
Na een ontbijtje zijn we richting Old Faithful gereden. Daar hebben we nog even een beker koffie gedronken en net toen we de auto instapten, begon het te regenen. We zijn dus net op tijd weg uit Yellowstone NP. Na een poosje rijden , kwamen we in de staat Idaho. Deze staat is echt ruig en woest. We hebben eerst een poos door een kale vlakte gereden .De asfaltweg ging op een gegeven moment over in een onverharde weg. We waanden ons echt in de middle of nowhere. In de wijde omgeving was geen huis,dorp of auto te zien. Alleen zo af en toe een verdwaalde koe. We hebben gelunched (nou ja,gelunched) op een verlaten parkeerplaats tussen een paar bergen gravel. Het waaide zo erg hard dat je bijna weggeblazen werd. Bovendien was het ook nog eens koud en dan lijkt alles nog troostelozer.
We zijn doorgereden naar Salmon via de Sacajawea Historical Byway (een toeristische route)
Erg mooi! De rivier Lemhi stroomde dan weer aan onze linkerkant, dan weer aan onze rechterkant. Dat leverde erg mooie plaatjes op.
In Salmon hebben we een motel gezocht en daarna zijn we wat gaan eten. In een tent waar we normaal gesproken niet naar binnen zouden gaan omdat het er aan de buitenkant niet uitzag.
Maar we hebben daar toch lekker gegeten! Niet normaal! Jan had een stuk gegrilde zalm en ik had een perfekte Ceasar Salade. Als toetje hadden we een stuk home made cheesecake met een zelfgemaakte saus van verse aardbeien. En dit alles voor de prijs van $ 32. Dit was de eerste keer dat we echt heerlijk hebben gegeten.Dus iedereen die ooit in Salmon terecht komt, moet beslist gaan eten bij Shady’s Nook. We zijn bijtijds naar bed gegaan want het was een lange reisdag.

13 september (Dag 4 Yellowstone)

Afzettingen West Thumb geyser basin

Woensdag 13 september
Zoals gewoonlijk tegen 8 uur aan de ontbijttafel. Ja,ja we hebben een echte tafel in onze cabin. Daarna wederom uitgecheckt en onder het genot van een beker koffie nog even geschommeld op de veranda. Daarna zijn we met de auto naar het West Thumb Geyser Basin gereden. West Thumb is een onderdeel van Yellowstone Lake. Het is eigenlijk een krater in een krater. West Thumb is zo’n 150.000 jaar geleden ontstaan door een krachtige vulkanische explosie. Vlak bij de oever van West Thumb is een trail uitgezet die je langs allerlei poelen, bronnen en geysers voert. Iedere poel heeft weer een andere kleur en de meeste zijn zo helder dat je een idee krijgt van hoe diep ze zijn. De kleuren zijn vaak adembenemend. Overal bubbelt, borrelt en blubt wel weer wat. Hoe beter je kijkt, hoe meer je ziet. Erg indrukwekkend allemaal.
Na de trail zijn we verder gereden naar Grant Village, onze overnachtingsplek voor vandaag.
We hebben het informatiecentrum bezocht waar we een tentoonstelling hebben bekeken over de gigantische brand die in 1988 in Yellowstone NP heeft gewoed.
Daarna hebben we 2 trails gedaan. De Yellowstone Lake Overlook ging weer behoorlijk berg op maar het was weer de moeite waard. Vanaf de top hadden we een gigantisch mooi uitzicht op het meer. Daar op de top hebben we meteen maar gelunched. Ik kan me een slechtere plek voorstellen. De 2e trail stelde helemaal niks voor. Het ging alweer omhoog maar er was eigenlijk niet veel te zien. Bovendien was de trail erg kort. Afijn, het luie zweet hebben we er wel weer uitgelopen. Inmiddels konden we inchecken. We hebben dit keer een hotelkamer op de eerste verdieping. Het hotelcomplex bestaat uit een aantal identieke gebouwen die niet erg sfeervol zijn. De kamer op zich is heel mooi maar in heel Grant Village ontbreekt de sfeer. Het is modern maar een beetje klinisch.
Morgenvroeg verlaten we Yellowstone NP en ik moet eerlijk zeggen, ik ben er ook een beetje klaar mee. We hebben heel veel gezien, gelopen en genoten maar toch had ik mij er meer van voorgesteld. Ik vind het park erg toeristisch. Gelukkig kun je zelf wel heel goed de stilte opzoeken. Zo gauw je maar een beetje uit de buurt van de grote bezienswaardigheden bent, is het meteen een heel stuk rustiger. Dan ben je vaak helemaal alleen. Ook op de trails kom je niet veel mensen tegen. Bij Old Faithful en Mammoth Hotsprings was het heel erg druk met allemaal vretende mensen. Ze eten hier werkelijk de hele dag en ook nog eens gigantische hoeveelheden. Als het maar veel, vet en zoet is.
De natuur is wel fantastisch maar het is heel gek, je went aan mooie dingen. Bij de eerste bisons die we zagen hadden we zoiets van oh wat mooi, bisons. Nu hebben we er al zoveel gezien dat we er niet eens meer voor stoppen.
Kortom, tijd om verder te reizen en even de kop leeg te maken.

12 september (Dag 3 Yellowstone)

Uitrusten bij Storm Point

Dinsdag 12 september
Vanmorgen onder het genot van een cappuchino (die hebben ze alleen in Canyon Lodge)
Heerlijk in het zonnetje gezeten en nog even goed om ons heen gekeken. We zakken vandaag af naar Lake Yellowstone en we overnachten daar in een Western cabin.
Onderweg hebben we eerst Mud Vulcano bezocht. Ook hier borrelde en blubte er weer van alles, alleen was het deze keer hoofdzakelijk modder. Het stonk er verschrikkelijk naar rotte eieren maar dat hoort erbij. We hebben hier een trail gedaan die langs de belangrijkste modder poelen liep. Deze poelen hebben een zuurgraad die te vergelijken is met accuzuur dus ze zijn niet echt geschikt om in te zwemmen of te poedelen.
Na de trail zijn we doorgereden naar Lake Yellowstone waar we eerst naar het bezoekerscentrum zijn geweest. Hier hadden ze een aardige hoeveelheid opgezette vogels die in Yellowstone NP voorkomen. Het zijn heel andere vogels dan wij in Nederland kennen. Alleen de roofvogels kwamen mij bekend voor.
Bij de infobalie hebben we meteen even geïnformeerd naar VLAKKE wandelingen (trails ) want we hadden Uncle Tom’s Trail nog aardig in de benen. We hebben een hele mooie trail gedaan die gedeeltelijk door de bossen liep en langs het meer. Erg mooi en afwisselend en gelukkig aardig VLAK. Daarna hebben we nog een trail gedaan maar die was typisch Amerikaans, veel te kort voor ons. We waren binnen een half uur weer bij de auto terwijl er bij de beschrijving stond ongeveer 1 uur. We lopen dus veel te hard!
Afijn, we zijn daarna maar naar Lake Lodge gereden en hebben ingecheckt. Onze Western cabin is erg luxe in vergelijking met wat we gewend waren de laatste dagen. We hebben een koffiezetapparaat, een föhn een zitje met 2 makkelijke stoelen en een giga grote kamer. We kunnen alle bagage kwijt zonder dat we erover struikelen. Ook de Lodge (het hoofdgebouw) zelf is heel mooi. Aan de voorkant is een grote veranda met schommelstoelen en een fantastisch uitzicht op Lake Yellowstone. We hebben hier een hele poos gewoon zitten te genieten van het uitzicht. Het eten stelt hier niet veel voor. Er was alleen een cafetaria die over het algemeen alleen maar Amerikaanse hap serveert. Grote lappen vlees met aardappelpuree en doorgekookte boontjes. Ik heb het maar bij een salade gehouden en Jan had een pesto-chicken wrap. Dat was het enige dat er in onze ogen acceptabel uitzag. Als toetje hadden we beiden een stuk taart. Jan chocoladetaart en ik cheesecake. Heel lekker maar het valt als een blok beton in je maag.
Na het eten hebben we nog een poos op de veranda zitten schommelen en nu genieten we van de wereld van het luxe in onze Western cabin. Morgen wordt onze laatste dag in Yellowstone NP.

11 september (Dag 2 Yellowstone)

Lower Falls

Maandag 11 september
Vandaag de dag begonnen met ontbijten, inpakken, uitchecken en een bak koffie (tenminste het moest voor koffie doorgaan). Daarna zijn we teruggereden naar Canyon Lodge waar we vanavond weer gaan overnachten in een cabin (gelukkig weer met eigen douche en toilet).
We hebben even overlegd wat we zouden doen, we besloten om de Canyon of the Yellowstone uitgebreid te verkennen. We hadden een mooie trail uitgezocht die ons naar de Lower Falls (een gigantische waterval) zou leiden. Het was heerlijk rustig onderweg (de meeste mensen lopen niet zo ver,wat zeg ik; ze lopen het liefst helemaal niet). We liepen half in de zon, half in de schaduw maar we moesten wel behoorlijk klimmen. De uitzichten waren echt heel mooi. Je zag de Yellowstone River zich zo’n 93meter met donderend geraas naar beneden storten. Een adembenemend gezicht. We moesten dezelfde weg weer terug en we hebben onderweg op een uitzichtspunt lekker gelunched (heel gezond met müslirepen en druiven). Dat was maar goed ook want we kwamen op het idee op Uncle Tom’s Trail er achteraan te doen. Dit is een trail die je ver naar beneden in de canyon voert. Nou dat hebben we geweten! Bij het begin van de trail stond al een waarschuwingsbordje dat als je last had van je hart of longen, je deze trail niet moest lopen.
Maar wij hadden zo iets van ach het zal wel meevallen. Nou niet dus!! Er waren meer dan 300 traptreden die zo’n 150 meter moesten overbruggen. Naar beneden viel het nog wel mee maar toen we weer omhoog moesten, was het echt héél zwaar. We waren echt afgepeigerd toen we boven waren. Maar eerlijk is eerlijk, het was absoluut de moeite waard.
Je kwam een stuk dichter bij de waterval en het licht viel zo mooi dat je in het water een soort regenboog zag. Er zal ongetwijfeld een wetenschappelijke verklaring voor zijn maar voor ons was het een unieke ervaring. Ik kan het ook verder niet uitleggen .
Toen we Uncle Tom overleefd hadden ,waren we het ook zat. We zijn nog even naar de Upper Falls geweest (een andere waterval van de Yellowstone River) maar die was lang niet zo mooi.
Daarna zijn we teruggegaan naar Canyon Lodge waar we ingecheckt hebben en na het genot van een ijsje (ze hebben hier echt heerlijk ijs) zijn we naar onze cabin gegaan. De boel weer uitgepakt en toen waren we toe aan een stuk rust. We hebben een mooi plekje gezocht aan de Yellowstone River (een kalm gedeelte). Stoeltjes, boekjes, fles water mee en we hebben daar 2 uur heerlijk gezeten. We zagen nog 2 herten die de rivier over wilden steken en een moedereend met 4 jongen. Trouwens we hebben vandaag ook weer een kudde bisons gezien en een paar herten en een heleboel eekhoorns.
Na onze 2 uur rust hebben we eerst maar eens een vette hap gehad (cheeseburger dit keer)
Iets anders is er bijna niet te koop. Of je moet uitgebreid gaan dineren (daarvoor moet je trouwens eerst in de rij gaan staan, waag het niet om zelf een tafel te zoeken, dat mag niet )
Nu zitten we heerlijk in onze cabin, lekker knus! Morgen gaan we naar Yellowstone Lake. We zijn benieuwd!

10 september (Dag 1 Yellowstone NP)

Norris Geyser Basin

Zondag 10 september
Om 8 uur opgestaan en de noodzakelijke dingen gedaan. Daarna zijn we even naar balie gegaan want we hadden nog geen slaapplaats voor zondag op maandag. Toen we gisteren informeerden, zat alles helemaal vol. De baliemedewerker raadde ons toen aan om het vanmorgen nog eens te proberen. En jawel, we hadden echt ongelooflijk veel geluk. Er was een cabin vrijgekomen in Old Faithful Lodge. Weliswaar zonder douche en wc maar voor één nacht is dat geen probleem. En net op de plek waar we niet konden boeken in mei omdat alles toen vol zat.
Dat was nog eens geluk hebben. Na het genot van een beker cappucino die zowaar nog aardig smaakte, zijn we naar het Visitor Centre van Canyon Lodge gegaan. Daar hadden ze heel veel informatie over het in geologisch opzicht ontstaan van Yellowstone NP. Heel interessant, met ook veel doe-dingen.
Daarna hebben we de auto gepakt en zijn we naar Norris Geyser Bassin gereden. Dit gebied is het heetste en meest dynamische hydrothermale gebied van Yellowstone NP. Veel bronnen en geysers hebben een temperatuur van meer dan 100°C. We hebben hier een trail gevolgd die ons langs heel veel bronnen en geysers voerde. Het was heel indrukwekkend. We liepen over een plankier en links en rechts van ons bubbelde en spoot er van alles uit.
Grote bubbels, kleine bubbels. Alles is hier in beweging als je goed kijkt. Elke bron heeft schitterende kleuren: melkachtig wit, oranje rood, blauw,groen of bruin. En in het hele gebied zie je overal stoompluimen. We hebben hier zeker 2 uur rondgelopen. Het fijne was dat het in dit gebied heel erg rustig was. De meeste mensen bekijken één of twee geysers, maken een paar foto’s en gaan dan weer terug naar de auto. Hordes mensen maken zelfs foto’s vanuit de auto.
Daarna zijn we op weg gegaan naar Old Faithful. In dit gebied ligt onze cabin voor vannacht en natuurlijk willen we Old Faithful zien spuiten. Maar we kwamen eerst nog twee verrassingen tegen onderweg. Eerst zagen we een heel groot hert met een indrukwekkend gewei vlak langs de weg rustig in het gras liggen. Daar hebben we uiteraard een poos naar staan te kijken. Een eind verder wachtte ons een tweede verrassing. Een kudde bisons die eerst langs de weg stonden te grazen en op een gegeven moment zo de weg op liepen. Hartstikke mooi om te zien. Wij reden er met onze auto achteraan want uiteraard gingen die bisons niet voor ons aan de kant.
Toen we eindelijk bij Old Faithful Lodge kwamen, hebben we eerst de bagage maar naar onze cabin gebracht. Daarna hebben we wat rondgelopen en vervolgens zijn we gaan wachten op de uitbarsting van Old Faithful, de meest beroemde geyser van Yellowstone NP. Dat duurde uiteraard voor veel mensen(Amerikanen) te lang. Ik vind het prachtig dat de natuur zich niet laat dwingen. Maar goed, uiteindelijk spoot Old Faithful dan toch . Ik moet eerlijk zeggen dat we ons er veel meer van voorgesteld hadden. We zagen alleen een gigantische stoomwolk. Wij hadden het idee dat we een hele grote uitbarsting van water zouden zien maar door al die stoom hebben we dat niet gezien. Dan vond ik de geysers bij Norris vele malen indrukwekkender. We hebben wel zitten kijken totdat Old Faithful weer rustig was. De meeste Amerikanen zag je na 2 minuten al weer weglopen, die hadden het wel weer gezien.
Daarna zijn we gaan kijken in de lounge van Old Faithful Inn. Een gigantische ruimte met een gigantische open haard en héél hoog. Wij schatten zo’n 35 meter. Heel indrukwekkend (alweer). Nadat we wat te happen hadden gehaald, zijn we teruggegaan naar onze cabin. We hebben weer heel wat indrukken opgedaan. Morgen is er weer een dag.

9 september (Onderweg naar Yellowstone)

Libertycap Mammoth Hot Springs

Zaterdag 9 september
We zaten vanmorgen al om 9 uur in de auto, klaar voor de reis naar Yellowstone NP. Onderweg hebben we eerst wat boodschappen gedaan en om half 12 reden we onder de beroemde toegangspoort door het park in. We hebben daarna even een rustig plekje aan een riviertje opgezocht om even de kaart te bestuderen die we bij de ingang hadden gekregen. Daarna zijn we naar het bezoekerscentrum gegaan waar we wat info hebben gevraagd over wandelingen. Op het grasveld voor het parkeerterrein zagen we meteen al een aantal herten die daar rustig aan het grazen waren. Wij dachten in eerste instantie nog dat het geen echte herten waren maar dat waren ze dus wel. Dat was een mooi welkom vonden wij.
We besloten om vandaag Mammoth Hotsprings te gaan bezoeken. Er was een wandeling uitgezet die langs alle terrassen ging; die hebben we dus maar gedaan. Mammoth Hotsprings is een gebied waar heet water uit de aarde aan de oppervlakte komt vermengd met zwavel.
Doordat dit water al eeuwen lang stroomt, zet zich een soort kalk af wat de terrassen vormt waar Mammoth Hotsprings zo beroemd om is. Een heleboel terrassen zijn droog; uit nog maar enkele plaatsen stroomt het water. Eerlijk gezegd hadden wij ons er meer van voorgesteld. Wij dachten dat er veel meer water zou stromen vanaf de terrassen. Toch was het indrukwekkend , zeker als je beseft hoelang het geduurd heeft voordat al die terrassen gevormd zijn. Het was trouwens heel rustig; dat viel ons wel mee, maar wij waren er ook al bijtijds.
Na Mammoth Hotsprings zijn we met de auto richting Tower Roosevelt gegaan. Een hele mooie route met uitgestrekte vlakten, heuvelachtig bosgebied ,mooie watervallen en een prachtig uitzicht op een ravijn waar we diep beneden ons de Yellowstone River stroomde.
Ongelooflijk mooi!! Daar hebben we een poos echt van genoten.
En verder ging het weer. We hebben op deze eerste dag herten, een eland, een coyote en 3 zwarte beren gezien. Je moet trouwens wel heel goed kijken want anders rij je er zo voorbij.
Op het laatst zat mijn “kijkglas” helemaal vol. Ik had zoveel indrukken opgedaan dat ik alleen nog maar naar onze overnachtingsplek wilde. We hadden een cabin gereserveerd bij Canyon Lodge. Het zag er aan de buitenkant niet uit, heel haveloos, donkerbruin en we hadden echt zo iets van “moeten we hierin overnachten”? Van binnen is het echter perfect. We voelen ons hier helemaal op onze plek. We hebben nog even de omgeving verkend, een warme hap genomen en nu gaat het lampje langzaam uit. We zullen dus wel weer heel vroeg in bed liggen.
Wat ons trouwens wel opvalt is dat Yellowstone NP een stuk toeristischer is dan Glacier NP.
Ik vind Glacier NP meer ongerept, meer puur. Ook de sfeer in Yellowstone NP is heel anders. Je ziet hier meer de doorsnee Amerikanen en in Glacier NP had je meer de echte liefhebbers. Tenminste dat is mijn idee nu. Misschien denk ik er over een paar dagen heel anders over. We zullen het allemaal zien.

8 september (onderweg naar Bozeman)

Dinomuseum Bozeman

Vrijdag 8 september
Vanmorgen alweer om 8 uur opgestaan en na de noodzakelijke dingen om half 10 weggereden. We zijn de 89 opgegaan, richting Livingston/ Bozeman. Nadat we eerst nog een stuk door de uitgebreide vlakten (Great Plains) hebben gereden,kwamen we door het Lewis en Clark National Forest. Uitgestrekte bossen, riviertjes vlak naast de weg, kale rotsen, we kwamen het allemaal tegen. Montana heeft een zeer gevarieerd landschap. Alles is gewoon aanwezig. Bossen, bergen, heuvels, uitgebreide vlakten, riviertjes. Net als een beetje uitgekeken bent op het landschap, verandert het weer. We vinden Montana ongelooflijk mooi.
We zijn gestopt in White Sulphur Springs om even te pauzeren. Dit plaatsje stond vermeld in de Rand Mc Nally gids, dus we dachten dat het een redelijk plaatsje was. Maar er zijn willekeurig een paar huizen neer gekwakt en voor dat je het weet, ben je er alweer doorheen. Gelukkig hadden ze wel een uitgebreide picknickplaats waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. We zijn daarna in één ruk doorgereden naar Livingston want ook al wil je een stadje bekijken, er is gewoon niks. Ook Livingston stond op de kaart redelijk groot vermeld en ook dit stelde weer helemaal niks voor. We hebben toen maar besloten om naar Bozeman te rijden in de hoop dat daar wat te beleven was. Eerst ons motel opgezocht, een super 8 dit keer, en de bagage naar de kamer gebracht. We ontdekten dat er in Bozeman een museum was, Museum of the Rockies. We verwachtten er niet te veel van maar het was echt grandioos!!!!!!!!!!!!!!!!!
Er waren ontzettend veel fossielen van dino’s te zien met erg veel goede achtergrondinfo.
Je zag bv op foto’s hoe zo’n fossiel uitgegraven wordt, wat er bij komt kijken om het vervoerd te krijgen, hoe ze er in het museum mee omgaan. In de zaal zat een mevrouw die bezig was met het preparen van een fossiel bot. Je kon haar ook van alles vragen.
De tweede zaal bevatte een nieuwe verrassing. Een uitgebreide tentoonstelling van de historie van Montana met info over indianen, pioniers en hun manier van leven. Er was een hele verzameling oude postkoetsen, wagens een huisje van vroegere pioniers. Kortom het was helemaal geweldig. Het was doodzonde dat het museum al om 5 uur sloot want we waren nog lang niet uitgekeken.
We hebben nog even rondgelopen in Bozeman downtown en ook dat was leuk. Een hele aparte manier van bouwen, heel vierkant. Het doet denken aan de stadjes die je vaak in wild west films ziet. Nadat we wat gegeten hadden, zijn we teruggegaan naar onze motelkamer.
Lekker nagenieten van het geweldige museum en ons alvast voorbereiden op Yellowstone!

7 september (Onderweg naar Great Falls)

Great Plains

Donderdag 7 september
Vanmorgen weer om 8 uur aan het ontbijt, een karig ontbijt dit keer. De joghurt was op in de campingstore dus we hadden alleen crackers met roomkaas, sinaasappelsap en een appeltje.
Daarna alweer de spullen ingepakt en uitgecheckt. Onder het genot van een beker koffie (nou ja het moet voor koffie doorgaan) een heel gesprek gehad met een amerikaans echtpaar uit New Mexico. We moesten maar eens langskomen en konden wel bij hen logeren. Dus onze volgende vakantie staat al vast (ha,ha)
Met pijn in ons hart afscheid genomen van Glacier NP. Maar we gaan nu op weg naar Yellowstone NP. Vandaag willen we overnachten in Great Falls.
We zien langzamerhand de bergen van Glacier NP verdwijnen en plaats maken voor de uitgebreide vlakten (Great Plains) van Montana. Zover je kunt kijken alleen maar geel grasland en verder niks. Geen bomen,geen huizen , zo af en toe een verdwaalde koe en dat is het dan. Het is zeer indrukwekkend, zo heel anders dan in Nederland. Het geeft je een gevoel van verlatenheid en ruimte maar in de winter zit je wel heel erg afgelegen.
In Browning hebben we het Museum of the Plains Indian bezocht. Een klein museum maar zeer de moeite waard. Hier hebben we heel veel informatie opgedaan over het leven van de Great Plains indianen. Hoe ze hun kleding verven, borduren en maken. Hoe ze gereedschappen maken, hoe ze hun dorpen bouwden enz.. Er waren prachtige kledingstukken te zien,hoofdtooien (één zelfs compleet met scalp), gereedschappen en nog vele andere dingen. Het was jammer dat je binnen geen foto’s mocht maken en dat er geen kaarten te koop waren. We moeten het nu doen met de herinneringen in ons hoofd.
Na dit bezoek zijn we verder gereden. We hebben gelunched in een gehucht en om half 3 waren we in Great Falls. Gauw ingechecked, spullen weer uitgeladen en daarna een tweetal heuse mall (groot winkelcentrum) bezocht. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Je wilt niet weten hoeveel er te koop is, alleen al aan kleding en veel goedkoper dan in Nederland. Ik heb me aardig ingehouden. We hebben nog even de nodige boodschappen ingeslagen (yoghurt!) en daarna hebben we een echte vette hap gegeten bij Wendy’s (een soort McDonalds)
Daarna weer terug naar het motel en lekker relaxen. Morgen is er weer een dag.

6 september (Dag 3 Glacier NP)

Lounge Many Glacier Hotel

Woensdag 6 september
Om kwart voor 8 wakker en eerst maar eens gezongen voor Jan. Daarna een home made ontbijtje. Bij de store een beker koffie gehaald en op de stoep opgedronken en daarna de auto in. We gaan naar het duurste hotel van het park, namelijk het Many Glacier Hotel. Je kunt daar zo naar binnen lopen en genieten van de prachtige lobby. De lobby is opgetrokken uit gigantische boomstammen, heel hoog, in Zwitserse stijl. Alles is van hout en het is zeer indrukwekkend.
We hebben een poosje buiten op het terras gezeten waar we een ongelooflijk mooi uitzicht hadden op het Swift Current Lake, dat helemaal omringd is door gigantische bergtoppen.
Daarna hebben we een trail gelopen die helemaal rondom het meer liep. Alles bij elkaar zo’n 2,5 mijl. Het was er erg rustig en gelukkig was deze trail vlak. Dat was wel even lekker aan de kuiten. Nadat we de trail hadden gelopen, hebben we nog een poos in de lobby gezeten en buiten op het terras gelunched.
Vervolgens hebben we de auto weer gepakt en zijn we naar de volgende trail gereden: de Apikuni Falls Trail. Het was inmiddels erg warm en gelukkig ging deze trail weer erg steil omhoog. Het was dus behoorlijk afzien. Toen we eenmaal boven waren, zagen we een hele mooie waterval midden tussen de rotsen. Helaas sloeg het weer om en kregen we een behoorlijke regenbui op onze kop. Natuurlijk hadden we de jassen in de auto gelaten want de zon scheen toen nog volop. We werden dus behoorlijk nat. Daarom zijn we maar weer gauw naar beneden gelopen, naar de auto, en zijn we teruggegaan naar ons motel. Daar hebben we eerst een beker warme chocolademelk genomen en vervolgens een hete douche.
We hebben een poos op ons bed liggen lezen en vervolgens de koffer en alle tassen gereorganiseerd want dat was hard nodig.
Om 6 uur zijn we weer lekker uit eten gegaan. Morgen gaan we weg uit Glacier Park . We hebben dan weer een aantal reisdagen om in Yellowstone Park te komen. Glacier Park was erg indrukwekkend en eigenlijk hadden we nog een dag langer moeten plannen. We hebben een stuk van het park gewoon over moeten slaan omdat we niet meer tijd hadden. Soms moet je keuzes maken want anders ren je van het één naar het ander. Helaas pindakaas.
Vanavond maar weer bijtijds slapen want we worden erg moe van alle indrukken die we opdoen en om 10 uur gaat letterlijk en figuurlijk het licht uit.